Με αφορμή την γιορτή του πατέρα λίγες εβδομάδες πριν να πρωταγωνιστεί, κατάλαβα ότι δε θα μπορούσε να είναι άλλο το πρώτο άρθρο του νέου μας site, από ένα αφιέρωμα σε μπαμπάδες που δεν είναι πια στη ζωή. Ίσως επειδή το συγκεκριμένο θέμα κρύβει προσωπικό πόνο, ίσως που μπορώ να καταλάβω τώρα απόλυτα τα παιδιά που δεν μπορούν να δουν τους μπαμπάδες τους, ίσως που κατανοώ τις μαμάδες που έχασαν τους συντρόφους τους, ίσως πολύ πιο βαθιά συναισθήματα που κρύβει αυτή η μέρα και η κάθε μέρα, μ’ έκαναν να γράψω τις παρακάτω γραμμές.
Η απώλεια δεν παύει να είναι τεράστια στην καρδιά ενός παιδιού είτε ανήκει στην ηλικία του ενός έτους, είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Το σοκ που έχει ν’ αντιμετωπίσει είναι ψυχολογικό, αλλά και σωματικό, μιας και ο ίδιος του ο νους δεν μπορεί να το δεχτεί. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι δε θα αντικρίσει ξανά στα μάτια τον ίδιο του τον πατέρα, που χθες ήταν μαζί και έκαναν σχέδια, που λίγες ώρες πριν μιλούσαν στο τηλέφωνο και αστειευόντουσαν. Αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν; τι έγινε τώρα; πώς “χάθηκε” έτσι; Δεν μπορώ φυσικά να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα γιατί δεν είμαι ειδικός, αλλά μπορώ να παραδεχτώ ότι είναι και δικά μου ερωτήματα, στα οποία μπορούμε να δώσουμε μια διαφορετική οπτική γωνία.
Όταν ένας πατέρας “φεύγει” από τη δική του ζωή πρακτικά, αυτό δε σημαίνει ότι απουσιάζει από τη δική μας ζωή ουσιαστικά. Ο θάνατος δεν μπορεί να διαγράψει κανένα παρελθόν, κανένα χαμόγελο και καμία κοινή στιγμή που ζήσαμε εμείς μαζί του. Θα ήταν άδικο να πιστεύουμε κάτι τέτοιο, όχι μόνο για μας, αλλά κυρίως για τον ίδιο, που πάλεψε να μας προσφέρει τα πάντα, να μας μάθει ν’ ακολουθούμε το σωστό και πώς να αντιμετωπίζουμε το λάθος, πώς να είμαστε δυνατοί, χωρίς να γινόμαστε άδικοι, αλλά και πώς να προσφέρουμε το χαμόγελό μας γιατί έτσι κερδίζουμε τους καλούς ανθρώπους.
Σίγουρα μας λείπει αυτή η καθημερινότητα που ξέραμε τόσα χρόνια και σίγουρα θα μας στενοχωρήσει – ενοχλήσει ακόμα περισσότερο η απουσία του σε λύπες και χαρές, που θα θέλαμε να μοιραστούμε και μαζί του, εκτός από τη μητέρα μας, αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχουν στιγμές που τον νιώθεις να είναι εκεί δίπλα σου και ας μην μπορείς να τον δεις, που σε συμβουλεύει όταν προβληματίζεσαι για κάτι, κι ας μην μπορείς να τον ακούσεις. Που ξέρετε; μπορεί εμείς που έχουμε “χάσει” έναν από τους δύο γονείς να αναπτύσσουμε κι άλλες αισθήσεις.
Γι’ αυτό λοιπόν ίσως θα πρέπει να λέμε και εμείς ένα ‘”Χρόνια αγγελικά μπαμπά” στην καθιερωμένη Γιορτή του πατέρα, γιατί ότι δεν μπορούμε να τον δούμε τώρα δε σημαίνει ότι δεν τον βλέπαμε ποτέ ή ότι δεν είναι στο πλάι μας με κάποιο τρόπο…δεν ξέρω με ποιόν… αλλά είναι.
Αφιερωμένο στον δικό μας Πατέρα ─εμπνευστή & ιδρυτή του γραφείου μας─
και σε όλους τους Πατεράδες που δεν μπορούμε να δούμε!
<3
Βασιλική Γρηγορίου Μεγρέμη