Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου; Μια από τις ερωτήσεις που γίνονται μεταξύ των παιδιών στις πρώτες τάξεις του σχολείου. “Έχει γραφείο τελετών” η δική μου απάντηση χωρίς καμία ντροπή, χωρίς καν δεύτερη σκέψη.
Και λέω χωρίς καμία ντροπή γιατί σίγουρα οι περισσότεροι, εάν όχι όλοι, όταν ακούν κάτι σχετικό ή περνούν από ένα τέτοιο γραφείο το πρώτο πράγμα που κάνουν είναι το Σταυρό τους. Και το θεωρώ πολύ ανθρώπινο εάν σκεφτείτε ότι και η μητέρα μου έκανε ακριβώς το ίδιο πριν ανοίξουμε εμείς το γραφείο.
Όταν αυτό το επάγγελμα εισχώρησε στην οικογένεια μας εγώ ήμουν σε τόσο μικρή ηλικία που δε θυμάμαι τον εαυτό μου πιο πριν. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που μου φαίνονταν όλα πολύ φυσιολογικά, όπως το να είμαι σε ένα γραφείο τελετών και να μην κάνω το Σταυρό μου από το φόβο μου, το να γνωρίζω πως το χτύπημα του τηλεφώνου μες τη νύχτα σημαίνει πως ο μπαμπάς πρέπει να σηκωθεί και να λείψει για αρκετές ώρες και πως όταν ξεκινούσαμε για κάποια βόλτα ήξερα πως οποιαδήποτε στιγμή αυτό θα μπορούσε να ακυρωθεί με ένα τηλεφώνημα. Δεν σας κρύβω πως όλα αυτά σαν παιδί κάποιες στιγμές με θύμωναν, γιατί μπορεί να τα είχα συνηθίσει, αλλά σαν παιδί δεν μπορούσα να τα καταλάβω.
Ώσπου μεγαλώνοντας μέσα στο συγκεκριμένο γραφείο τελετών κατάλαβα πως ο πατέρας μου δεν έκανε ακριβώς επάγγελμα αλλά λειτούργημα, γιατί με όλη τη στάση συμπεριφοράς του έδινε δύναμη στους ανθρώπους που έχουν χάσει τον άνθρωπο τους και αυτό είχε ως συνέπεια να κερδίζει την εκτίμηση και το σεβασμό τους, το οποίο ήταν και το μεγαλύτερο αντάλλαγμα.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα καθώς πέρασαν τα χρόνια; η οικογένεια μας να έχει κάνει πραγματικούς φίλους και με τον περισσότερο κόσμο να περνάει από το γραφείο και αντί να “σταυροκοπιέται” να μπαίνουν με χαμόγελο για να μας χαιρετήσει.
Κάποτε με ρώτησαν πως γίνεται να μην είχα νιώσει την ανάγκη ως παιδί να μιλήσω σε έναν ψυχολόγο ή πως γίνεται να μη δέχτηκα ούτε εγώ, αλλά ούτε και τα αδέρφια μου οποιαδήποτε μορφής bullying από τους συμμαθητές μας στο σχολείο, λόγω της ιδιαιτερότητας του επαγγέλματος που είχε ακολουθήσει ο πατέρας μας. Η απάντηση ή μάλλον η δική του εκδοχή ήρθε λίγες μέρες μετά από σκέψη, από το ίδιο άτομο που με ρώτησε. “Η παρουσία και η συμπεριφορά του πατέρα σου ήταν τόσο επιβλητική και αληθινή που κέρδιζε το σεβασμό των περισσότερων ανθρώπων, με αυτό τον τρόπο δεν τον έβλεπαν ως το «κοράκι», αλλά ως ο Κύριος που προσφέρει υπηρεσία. Αυτό παράλληλα το μετέφεραν και στην οικογένεια τους, που μέσα σε αυτή ανήκουν και τα παιδιά τους, τα οποία ήταν συμμαθητές σας. Λόγω όλων αυτών εσύ και τα αδέρφια σου δεν δεχτήκατε ποτέ κάποια συμπεριφορά που να σας στενοχωρήσει ή να σας προβληματίσει.”
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι δεν έχει σημασία το που μεγαλώνει κάποιος και το τι δουλειά κάνουν οι γονείς του, αλλά έχει μεγαλύτερη σημασία να μεγαλώνει με αξίες και με συμπεριφορές γονέων που λειτουργούν ως προστατευτικός μανδύας για τα ίδια τους τα παιδιά.
Βασιλική Γρηγορίου Μεγρέμη