Η ζωή είναι ένας κύκλος, που κανείς από εμάς δεν ξέρει πότε κλείνει, αλλά ξέρουμε ότι μέσα σε αυτόν υπάρχουν στιγμές χαράς και λύπης. Μια τέτοια χαρά αποτελεί και ο γάμος σε μια οικογένεια. Όταν από μια ήδη ολοκληρωμένη οικογένεια δημιουργείται από το παιδί αυτής ακόμα μια οικογένεια που ξεκινάει με βάσεις και αξίες που έχουν δώσει οι ίδιοι οι γονείς.
Αλλά πως χαίρεσαι μια τόσο μεγάλη χαρά όταν δεν είναι πια στη ζωή ο ένας από τους δύο γονείς ή γενικά κάποιος άνθρωπος που για σένα έπαιζε και παίζει σημαντικό ρόλο στη δική σου ζωή και τον θεωρούσες οικογένειά σου; Μπορεί να παραμείνει η χαρά τόσο μεγάλη; Μπορείς να γελάσεις τόσο δυνατά από τα βάθη της ψυχής σου για να εκφράσεις την ευτυχία σου; Η απάντηση κι όμως περιλαμβάνει και το δεν μπορείς, αλλά και το μπορείς.
Δεν μπορείς γιατί έχεις αυτό τον κόμπο στο λαιμό και αυτό το παράπονο στα μάτια που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί να μην είμαστε όλοι μαζί και να χαιρόμαστε και να γλεντάμε και να μοιραζόμαστε όλες αυτές τις στιγμές, όπως γινόταν πάντα. Σίγουρα όλοι οι συγγενείς και οι φίλοι συμμετέχουν σε αυτή τη μεγάλη χαρά, αλλά δεν μπορούν να αντικαταστήσουν αυτό το μοναδικό κομμάτι, που λείπει από το “παζλ” της οικογένειας.
Είναι μεγάλο βάρος για τον γονιό που είναι στη ζωή και θέλει η χαρά του να υπερτερεί της λύπης του και για να το κάνει αυτό καταβάλει προσπάθεια που δεν την κατανοεί κανείς άλλος εκτός από τον ίδιο, γιατί είχε μάθει να λειτουργεί σαν ζευγάρι και τώρα πρέπει να αντεπεξέλθει επάξια για δύο. Είναι παράπονο από το παιδί που ξεκινάει την οικογένεια του γιατί δεν είναι εκεί και οι δύο γονείς να το καμαρώσουν και να το συνοδεύσουν στη νέα του ζωή, όπως ακριβώς το είχε φανταστεί. Είναι συναισθηματική ευθύνη για τα υπόλοιπα αδέρφια, που πρέπει να σταθούν στο ύψος τους και να σταθούν βράχος για να πάρουν δύναμη οι υπόλοιποι.
Υπάρχει όμως και το μπορείς, γιατί οι αξίες μιας οικογένειας δε χάνονται, αλλά είναι αυτές που θα καθορίσουν τις στιγμές και θα κάνουν τα μέλη της να κρατηθούν ακόμα πιο σφιχτά, ώστε να γίνουν όλα με πρωτόκολλο και ακριβώς όπως θα γίνονταν, ακόμη και αν δεν υπήρχε η απουσία αυτή. Θα λάμψει ο ένας για τον άλλον γιατί έτσι έχουν μάθει να μεταφέρουν τη χαρά τους.
Ναι θα κλάψεις, αλλά σε μόλις λίγα λεπτά θα θες να χαμογελάσεις γιατί η ζωή είναι έτσι, με τις χαρές της και τις λύπες της χωρίς να εξαιρεί κανέναν.
Λένε πως το σώμα πεθαίνει και η ψυχή παραμένει στη ζωή. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις ακόμη πιο έντονη την παρουσία του ανθρώπου που έχεις χάσει που μπορεί και να ισχύει.
Και κάπως έτσι δημιουργούνται όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα και τελικά εκεί που νομίζεις ότι δεν μπορείς, το κάνεις να μπορείς, για σένα, για τα μέλη της οικογένειας σου που το ζείτε μαζί, αλλά και για αυτό το μέλος της οικογένειας που έχει φύγει και το ζείτε με έναν άλλον τρόπο, πιο πνευματικό.
Βασιλική Γρηγορίου Μεγρέμη